Ik ben het type dat liever niet in spiegels kijkt na middernacht of überhaupt in het donker (je weet nooit wie er terugkijkt), een licht ongemakkelijk gevoel krijgt van lege donkere gangen en oude poppen. Kortom: een bijgelovige bangepoepert. En tóch ben ik al sinds mijn kinderjaren verslaafd aan horrorgames en is deze manie begonnen met het eerste deel van Silent Hill en Project Zero (Fatal Frame in Japan).
De Silent Hill-serie heeft hierdoor altijd een speciaal plekje in mijn hart gehad. De verstikkende sfeer, de psychologische horror en de manier waarop de game onder je huid kruipt—geen enkele andere reeks doet het zoals Silent Hill, naar mijn mening. Dus toen Silent Hill f werd aangekondigd, een nieuw deel én een compleet andere setting, kon ik echt niet wachten. Maar kan deze nieuwe richting ook mij, als trouwe fan én gevoelig zieltje, echt raken? Of blijft het bij mooi verpakte nostalgie?
Let op, deze review kan spoilers bevatten.
In het Japan van de jaren 60 wordt Ebisugaoka, het dorp van Shimizu Hinako, gehuld in plotselinge mist, waardoor haar thuis verandert in een verschrikkelijke nachtmerrie.
Terwijl de stilte in het dorp valt en de mist steeds dikker wordt, moet Hinako de verdorven wegen van Ebisugaoka afleggen, ingewikkelde puzzels oplossen en het opnemen tegen afgrijselijke monsters om te overleven.
Zal Hinako de schoonheid omarmen die verborgen ligt in gruwelen, of zal ze bezwijken onder de waanzin die ze tegemoet gaat?
De sfeer
Wat het verhaal in Silent Hill f naar mijn mening erg bijzonder maakt, is hoe Hinako’s persoonlijke trauma’s en psychologische pijn worden vertaald naar de wereld in het spel. De innerlijke strijd, haar gevoelens van isolatie en angst, lijken het dorp zelf ook te beïnvloeden.
De steeds engere entiteiten die de omgeving overnemen voelen niet als een dreiging van buitenaf, maar als een fysieke manifestatie van haar pijn. De horror komt dus niet van buitenaf, maar van binnenuit— zoals we dat ook zagen in eerdere Silent Hill-titels, maar hier met een duidelijk Japanse sfeer.
Er zijn ook sterke ondertonen van vergeten worden, geen stem hebben en offers brengen om ergens bij te kunnen horen. Hinako’s verhaal is op dat vlak tragisch en beklemmend. Haar ontwikkeling is geen reis om over naar huis te schrijven, maar een langzame afdaling in iets dat even bitterzoet als verontrustend is. Ze is geen typisch hoofdpersonage dat ‘de wereld redt’ — ze is zelf de wereld. Of beter gezegd: haar geest vormt de wereld om haar heen.
Door deze insteek voelt Hinako’s verhaal intiem en misschien ook confronterend. Als speler word je gedwongen om haar pijn te ervaren in plaats van alleen te aanschouwen. En dat maakt Silent Hill f misschien wel één van de meest persoonlijke en tragische delen uit de serie tot nu toe, met meerdere eindes.
Besturing en Combat
Verwacht in deze game geen snelle actie, maar een langzaam opgebouwde nachtmerrie waarin je meer wilt vluchten (en met vluchten bedoel ik eigenlijk keihard wegrennen als klein gillend meisje) dan vechten.
Je speelt niet als vechter, maar als een kwetsbaar meisje dat langzaam afglijdt in een wereld die haar pijn en isolement weerspiegelt. De beweging is traag en voelt erg log. Ik hoop heel erg dat dit met opzet is gedaan, want elke stap moet overwogen worden, elke gang voelt als een beslissing en elk gevecht kan je laatste worden. Ik had persoonlijk dan ook best wat moeite met de besturing in gevechten.
Ook heb je amper de middelen om jezelf te verdedigen tijdens gevechten (wapens die niet oneindig zijn, en alleen melee). Het voelt intens en ongemakkelijk. Dit is dus geen game waarin je wilt winnen, maar één waarin je echt wilt overleven - of überhaupt levend wilt verderkomen. Naarmate je verder komt, kan je gelukkig nog wel iets verkrijgen als ‘Omamori’.
Dit zijn tokens, ook wel charms genoemd, die je kan ‘equippen’ om toch nog iets van je status te boosten. Je kan al vroeg in het spel je eerste Omamori verdienen, wat je meer stamina geeft om te kunnen dodgen. Geloof me, dit heb je nodig.
Puzzels zijn ook weer terug van weggeweest en spelen een grote rol in deze game. Ze zijn mysterieus, symbolisch en vormen vaak de rode draad van het verhaal of Hinako’s mentale toestand. Dat geeft naar mijn mening een fijne afwisseling tussen stille spanning van het verkennen en onvoorspelbare horror van de omgevingen.
De monsters
De verontrustende vijanden zijn echt iets uit je ergste nachtmerries. Ze bewegen traag, schokkerig, of juist als iets dat je bijna niet kan volgen - en blijven lang in je hoofd hangen nadat je ze hebt gezien (zoals ik altijd zeg: Nightmare Fuel). De enige wapens die je in het spel kan vinden zijn meleewapens en ze hebben ook nog eens een durability. Ze gaan dus ook kapot, fijn hé?
Geluid
In elke goede horrorgame is geluid net zo belangrijk als gameplay en artstyle. De audio in Silent Hill f is echt meesterlijk (en een beetje vreselijk, op een positieve en vooral horrorachtige manier). Ditmaal wordt er gekozen voor een subtiele, meer organische benadering. Geluiden zijn niet te vaak op de voorgrond aanwezig, wat het daardoor extra verontrustend maakt.
Het kraken van een oude houten vloer, het zachte geritsel van bladeren in een gang waarvan je denkt dat die verlaten is, het onregelmatige ademhalen van iets (of iemand?) dat je niet kan zien maar wel kan voelen… Het zijn juist de kleine elementen die samen een voortdurende staat van ongemakkelijkheid creëren.
De soundtrack heeft een melancholische toon. Soms hoor je slechts één enkele noot of een langgerekte klank die langzaam wegsterft net genoeg om je zintuigen direct op scherp te zetten. De stiltes zijn ook net zo belangrijk als het geluid zelf. Als je met een goede headset speelt, zal je merken dat de audio je mentaal probeert te breken en niet alleen maar te laten schrikken. En geloof me: dat werkt - ik heb namelijk opeens een hekel aan hoe goed mijn SteelSeries headset is in dit geval…
Graphics en Artstyle
Visueel is Silent Hill f een prachtige, maar ook een erg verontrustende ervaring die je in je slaap nog steeds tegen zal komen. In de mistige straten van Ebisugaoka, word je kopje onder gehouden in een Japanse rural setting die tegelijk vredig maar ook dodelijk aanvoelt. Velden met bloemen, oude gebouwen van hout en stoffige klaslokalen - alles oogt op het eerste gezicht nostalgisch en kalm, maar wordt langzaam overspoeld door iets dat niet helemaal natuurlijk is - de mist.
Het mooiste aan Silent Hill f is de manier waarop het spel horror en een omgeving vol gevoel en flora combineert. Planten, bloemen en schimmels groeien uit muren, lichamen en oppervlakten op een manier die prachtig én walgelijk tegelijk is. Dit is een beleving die uniek en echt Japans aanvoelt.
Het licht en de kleuren worden gebruikt om je keihard te misleiden: deze wereld is namelijk vaak te mooi om waar te zijn en juist dat maakt het beangstigend. Als iets zó perfect bloeit of groeit, dan weet je dat er ergens ook iets sterft. Je zou denken: wat ben jij cynisch met deze uitspraak. Maar in deze game, zoals al eerder is aangekaart, is echt niets, maar dan ook niets, wat het lijkt of hoort te zijn.
Silent Hill f: je was fantastisch, maar ik wil je nooit meer spelen zonder een goede bodem rode wijn. Het is namelijk zonder twijfel één van de meest vreselijk verontrustende horror games die ik in jaren heb gespeeld (geloof me, dat zijn er best veel). Niet alleen vanwege de lugubere visuals of de vreselijk verstikkende sfeer, maar vooral door hoe persoonlijk en psychologisch het allemaal aanvoelt.
Deze game kruipt niet alleen onder je huid - het wil er wonen en laat sporen na die je zeker weten gaat meenemen in je dromen (en helaas nachtmerries).
Gezien ik een grote angsthaas ben, heb ik mezelf toch echt meerdere keren afgevraagd waarom ik mezelf dit weer eens aandeed. En tóch kon ik niet stoppen. Silent Hill f wist me te raken zoals weinig games dat hebben gedaan. Niet met brute horror, maar met een langzaam opbouwende angst die je blijft achtervolgen, zelfs als het scherm allang uit staat. Ik heb namelijk écht nachtmerries gehad na sommige speelsessies. En dat bedoel ik als compliment.
Voor mij als fan voelt dit als een waardige toevoeging aan de serie. Één die respect toont voor het verleden, maar ook durft te experimenteren. Het is tragisch, verontrustend en - hoe gek het ook klinkt - op momenten zelfs prachtig.
