In de simulatie-gamewereld, waar we inmiddels alles hebben bestuurd van boerderijen tot complete sterrenstelsels, ontbrak mij nog één beroep: beheerder van een oud, krakend sanatorium waar de tl-buizen meer flikkeren dan de mentale stabiliteit van je patiënten.
Sanatorium: A Mental Asylum Simulator vult die leegte op met een dikke knipoog; alsof de ontwikkelaars dachten: “Wat als Theme Hospital en Shutter Island een ongemakkelijk maar dubieus kind kregen?"
In deze preview duiken we in de wereld van patiënten die minstens zo onvoorspelbaar zijn als mijn managementstijl (trust me, als ik zeg dat het slecht is, is het slecht). Trek je witte jas aan, zet je professionele glimlach op (en met professioneel bedoel ik eigenlijk psychopatisch) en bereid je voor op een simulatie die zowel humoristische chaos als verrassend slimme systemen belooft. Let op: ontsnappingen niet uitgesloten.
De gameplay van Sanatorium: A Mental Asylum Simulator weet op zich wel indruk te maken dankzij de aantrekkelijke, volledig tijdsgetrouwe artstyle. Het sanatorium, gedompeld in de sfeer van de jaren 1920: zacht licht, houten afwerking op de muren, medische apparatuur uit het stenen tijdperk: alles draagt bij aan de algehele sfeer.
Ook de manier waarop diagnoses en behandelingen worden voorgesteld, voelt verrassend uit de jaren 20. Je krijgt een inkijkje in hoe men destijds geestelijke gezondheid benaderde, zonder dat het spel daar zwaar beladen van wordt.
Toch heeft de gameplay ook helaas wat minpuntjes. Vooral het categoriseren van symptomen levert mij persoonlijk veel frustratie op. Het spel geeft je vaak te weinig informatie om een goed doordachte keuze te maken, waardoor je voor een groot deel blind moet gaan gokken. Dit liep voor mij niet altijd even goed af.
Soms sluiten de beschrijvingen zelfs totaal niet aan op de categorieën waaruit je kan kiezen.
Het grootste probleem schuilt echter in de kern van de gameplay: het voelt te veel als een geheugenspel, hier moet je dan ook van houden. Aan het begin van elke dag moet je tests en behandelingen inkopen, maar je hebt op dat moment geen toegang tot de dossiers van je patiënten. Daardoor moet je volledig gokken hoeveel je van alles nodig hebt.
Wie netjes notities maakt (wat ik zeker niet ga doen, want ik zal dan ook weer vergeten waar ik het briefje neerleg), kan dit obstakel verminderen, maar het blijft voor mijn gevoel teleurstellend dat zo’n systeem bijna verplicht aanvoelt.
Een game die je dan eigenlijk dwingt om buiten het spel notities te maken om efficiënt te kunnen spelen, laat op het gebied van gebruikerservaring naar mijn mening wat steken vallen.
Het resultaat is een gameplay die tegelijk intrigerend en frustrerend is: supertof vormgegeven en thematisch sterk, maar soms nodeloos omslachtig door ontwerpkeuzes die je uit de flow halen.
Ook worden eerdere keuzes niet gemarkeerd; Je moet dus zelf bijhouden wat je al hebt geprobeerd, met je geheugen of als je daar zin in hebt, net als in de jaren 20, met pen en papier. Of dit komt door de Engelse vertaling of simpelweg de bedoeling is, blijft een vraag, maar gebruiksvriendelijk vind ik het in ieder geval niet.
Graphics en Audio
Visueel zit Sanatorium: A Mental Asylum Simulator gelukkig heel tof in elkaar. De graphics combineren een aantrekkelijke, bijna schilderachtige stijl met een gedetailleerde, in de stijl van de jaren 1920. Van de wat monotone kleuren in de gangen tot het zacht glanzende koper van medische instrumenten; alles ondersteunt de licht macabere sfeer van het sanatorium. Personages en omgevingen ogen strak ontworpen, waardoor je echt het gevoel krijgt dat je door een voorbij tijdperk loopt.
De muziek sluit daar voor mijn gevoel naadloos op aan. De soundtrack betreft rustige pianomuziek met hier en daar subtiele uitschieters om het spannend te maken.
Geluidseffecten zoals krakende vloeren, fluisterende stemmen op de achtergrond en het zachte tikken van klokken voegen hier een soort ongemakkelijk/luguber gevoel aan toe.
Visueel, audio en qua sfeer slaat de game de spijker dan wel precies op de kop.
Sanatorium: A Mental Asylum Simulator voelt sfeervol, visueel sterk en verrassend in lijn met zijn historische opzet. De toffe artstyle en de muziek tillen de ervaring naar een wat hoger niveau, terwijl de insteek van het thema zorgt voor een setting die je niet snel ziet in het simulatie-genre.
Toch staat tegenover al die charme een gameplay die soms onnodig frustrerend uit de hoek komt zetten als een baksteen door je voorruit… Het gebrek aan informatie bij symptoomcategorieën en het feit dat het spel je eigenlijk dwingt om notities te maken, halen je uit je gameflow en voelen aan als ontwerpkeuzes die de toegankelijkheid geen eer aandoen. Het geheugenspel-element dat aan de kern van de gameplay kleeft, zal niet iedereen kunnen waarderen.
Maar ondanks die tekortkomingen blijft de game intrigerend en zit er duidelijk liefde in de presentatie en sfeer. We moeten ook vooral niet vergeten dat de game nog in early access is, dus wie weet of er nog quality-of-life-updates gaan komen.
Dus wie bereid is wat frustratie te verdragen en daar doorheen te kijken, heeft met deze titel een stijlvol en eigenzinnig simulatiespel dat een bijzondere plek inneemt tussen de managementtitels.
