Als fan van Ghost of Tsushima was mijn verwachting voor Ghost of Yotei niet alleen hoog, maar ook vol met emotionele bagage. Tsushima liet een erg diepe indruk achter: een fantastische mix van visuele pracht, actie en - misschien wel het belangrijkste - een verhaal dat mijn hart als gamer sneller deed kloppen.
Toen Ghost of Yotei werd aangekondigd, hoopte ik vurig op een ervaring die datzelfde gevoel kon oproepen. Is deze game er wederom één die me opnieuw weet te raken, én ook nog met een vergelijkbare intensiteit? Dat gaan we bekijken in deze review.
Let op, deze review kan spoilers bevatten.
Ghost of Yotei neemt je mee naar het ruige noorden van feudal Japan, met op de achtergrond de besneeuwde berg Yotei; een plek die overspoeld wordt door mystiek, bijgeloof en een bloederige historie. Waar Ghost of Tsushima draaide om eercodes, oorlog en persoonlijke offers, kiest Yotei voor een wat subtielere en duisterdere toon. Begrijp me niet verkeerd, oorlog is er nog steeds. Alleen leidt dat het verhaal minder sterk.
Je kruipt in de huid van Atsu, een jonge vrouw met een verleden dat haar blijft achtervolgen. Opgegroeid in de schaduw van de berg, getekend door verlies en onrecht, keert ze jaren later terug naar haar geboortedorp om de dood van haar ouders en tweelingbroer te wreken. Maar wat begint als een zoektocht naar de waarheid, merk je al snel dat het om een innerlijke strijd tussen licht en duisternis gaat - zowel buiten als binnen haarzelf.
Het mooie aan dit verhaal is hoe het folklore, trauma’s uit het verleden en politieke intriges met elkaar verbindt. De grens tussen mens en mythe vervaagt steeds verder naarmate je dieper afdwaalt in het hart van Yotei.
Ghost of Yotei is erg intens en persoonlijk. Een verhaal dat gaat over wraak, verlies en herstel. Alles verteld door de ogen van Atsu - een vrouw die terugkeert naar Ezo. Haar missie is om wraak te nemen op de moordenaars van haar familie, de Yotei Six.
De structuur van de main quest is strak en duidelijk opgebouwd: elk lid van de Yotei Six is een “hoofdstuk" met een eigen setting, thema en stijl van confrontatie. Deze opbouw geeft het verhaal een sterke, duidelijke motivatie, naar mijn mening. Hierdoor word je telkens aangedreven om verder en dieper te gaan. De confrontaties die je aangaat in Yotei zijn niet alleen fysiek uitdagend, maar ook emotioneel geladen, vooral als er onverwachte connecties met het verleden van Atsu worden onthuld.
De game wil je laten voelen hoe het persoonlijke drama samenvalt met Atsu’s loyaliteit en haar wens naar wraak. Voor mij voelt het niet als “heroïne vs bad guy", maar eerder als een reis door rouw en verwerking. Leg de tissues maar klaar, want die ga je echt nodig hebben (ik in ieder geval wel).
Combat
Gevechten in deze game draaien om precisie, de juiste timing en flexibiliteit - en dan bedoel ik niet hoe ver je been kan buigen. Je hebt toegang tot een uitgebreid arsenaal aan wapens: van katana’s tot een speer, kusarigama, odachi en zelfs dual wield-katana’s.
Elk wapen heeft een eigen ‘specialisatie’ voor in combat: de speer is goed voor bereik, de kusarigama biedt een vorm van crowd control in grotere groepen vijanden en de katana blijft perfect voor snelle, gerichte aanvallen - one handed om rap door schilden heen te breken en dual wield voor snelle combat tegen speergebruikers.
Wat opvalt is hoe je tijdens gevechten snel kan wisselen tussen wapens. Dit maakt het mogelijk om slim te reageren op vijandtypes en situaties. Het schakelen voelt naar mijn mening erg vloeiend, al kan het in chaotische momenten totale escalatie in het brein opleveren… vooral bij mij. Dit is niet per se een minpunt; ik ben gewoon niet gebouwd voor chaotische situaties - ik maak ze vaak nóg chaotischer namelijk.
Parry’s, dodge en stance
Parry-ing en dodgen zijn wederom essentieel. De timingvensters zijn iets krapper dan in Tsushima, waardoor gevechten uitdagender en intenser zijn — zeker tegen elites of boss fights (hier ben ik helaas op de harde manier achter gekomen). Wat ik nog mee wil geven als vriendelijk advies: ontloop beren early game, ze hebben geen medelijden met je.
Stealth versus Open combat
Ghost of Yotei biedt erg veel vrijheid: je kan een kamp benaderen als een schaduw via stealth (je als een kleine stalker verstoppen in hoog gras), of frontaal via standoffs en groepsgevechten. Beide stijlen zijn goed uitgewerkt.
De controls als je uit stealth komt zijn responsief, met tools zoals rookbommen, werpsterren en boobytraps. In open combat is de uitdaging groter, maar geeft het dan ook de voldoening als je het overleeft, met in mijn geval een grotere nadruk op ‘als’.
Besturing
De besturing is smooth en instinctief. Aanvallen, parry’s, ontwijken en stance-switches reageren snel en zo vlekkeloos als je brein dit toelaat.
De haptische feedback op de DualSense-controller van de PlayStation 5 voegt nog extra gevoel toe aan elke klap, vooral bij zwaardgevechten. Het gebruik van de DualSense wordt subtiel, maar toch merkbaar benut, zoals lichte trillingen bij sneaky kills of het voelen en horen van spanning tijdens een standoff.
Het enige wat ik wel graag mee zou willen geven is: tijdens snelle gevechten kan het managen van wapens of tools in the heat of the moment wat omslachtig zijn. Je moet soms meerdere knoppen tegelijk gebruiken om te wisselen, wat een leercurve vraagt, zeker als je net zo’n chaotisch brein hebt als ik.
Skill Tree
Het levelen van je skills gaat net iets anders dan dat je gewend bent van een RPG. In plaats van standaard skillpunten te verdienen of experience points te verdelen in een menu, moet je nieuwe vaardigheden vrijspelen via Altars of Reflection. De altaren liggen verspreid in de wereld en je moet ze letterlijk vinden en respect betonen voordat je iets nieuws leert. Het zorgt voor een mooie link tussen verkennen en sterker worden.
De skilltree zit naar mijn idee goed in elkaar. Je kan kiezen tussen vechten van dichtbij, stealth, of zelfs je wolf-companion versterken. Er is voor elke speelstijl wel iets, en de speciale skills voelen krachtig en uniek aan. Maar: je kan je keuzes helaas niet terugdraaien. Heb je een skill gekozen die toch niet bij je past? Helaas pindakaas. Dat maakt het systeem spannend, maar soms ook best een beetje frustrerend.
Doordat je afhankelijk bent van het vinden van altaren, kan je progressie soms stilvallen. Je wil wel sterker worden, maar het spel laat dit niet altijd toe omdat je wellicht dan nog niet vergenoeg bent in de storyline. Maar het geeft dan daarna wel weer extra voldoening als je eindelijk iets nieuws vrijspeelt.
Sfeer en open wereld
In Ghost of Yotei zie je een sterke, authentieke Japanse sfeer die je direct terugvoelt in de natuur, cultuur en mystiek van het Ezo-gebied.
De heerlijke combinatie van rustige, uitgestrekte landschappen met een treurige, vaak bedreigend gevoel geeft het spel een fantastische sfeer die zowel rustgevend als best intens kan zijn. Er zijn momenten geweest waarop ik met open mond naar het scherm heb zitten kijken en luisteren.
De geluiden, van fluisterende wind, krakende takken tot verre krijsen van dieren — versterken naar mijn mening deze beleving. Daarnaast dragen de verschillende modi (zoals Kurosawa-modus in zwart-wit, Miike- en Watanabe-modi) bij aan de filmische en artistieke beleving, waardoor je de wereld telkens op een andere, sfeervolle manier kunt ervaren.
De open wereld van Ghost of Yotei is erg ruim opgezet en nodigt je echt uit tot ontdekken. Variërend van dichte bossen en besneeuwde bergtoppen tot kleine dorpjes en ruïnes. Het landschap biedt veel afwisseling, maar ook nog beloning voor nieuwsgierige spelers die elke nook and cranny van de wereld willen ontdekken.
Je kan vrij ronddwalen, verborgen schatten en sidequests ontdekken en gebruikmaken van diverse manieren van je toch fysieke flexibiliteit — klimmen, glijden, slingeren en zelfs zwemmen (je zou je bijna een kleine acrobaat voelen). Deze interactie met de omgeving maakt de wereld dynamisch en maakt voor mij alles echt nog levendiger.
De wereld voelt niet alleen heel groot, maar ook vol betekenis en gevoel. Er waren een hoop momenten dat ik toch wat tissues nodig had. Lokale folklore, tradities en verhalen verweven zich in de quests en locaties, wat de open wereld een geloofwaardige en meeslepende context geeft.
Wat een fantastische game is Ghost of Yotei. Niet alleen omdat het een visueel fantastische wereld is om in te verdwalen, maar ook door een verhaal dat mij nog veel dieper heeft geraakt dan dat ik had verwacht. Het verhaal van Atsu en haar zoektocht naar wraak en verlossing is zo intens en emotioneel dat ik regelmatig tissues nodig had tijdens het spelen. Thema’s als verlies, hechte familiebanden en vergeving op een oprechte en ontroerende manier zijn sterk aanwezig in het verhaal.
Wat voor mij de game oprecht bijzonder heeft gemaakt, is de juiste balans tussen de sfeervolle open wereld en de tragische, maar meeslepende, persoonlijke mainquest. Het voelt alsof je opgezogen wordt in de emoties en struggles van Atsu (vandaar dus de tissues).
Ghost of Yotei is een ervaring die ik echt niet zomaar meer zal vergeten — zowel qua gameplay als qua verhaal. Voor mij is dit nu de favoriete game geworden waar ik ’s avonds voor op de bank neerplof. Dus voor iedereen die net als ik houdt van mooie en diepgaande games, is dit een absolute aanrader.
