Zet je schrap, want Mafia: The Old Country neemt je mee op een onvergetelijke reis naar het mysterieuze en sfeervolle Sicilië, waar familie-eer en macht met bloed worden geschreven. Deze langverwachte game weet vanaf het eerste moment een indrukwekkende sfeer neer te zetten, vol intriges, klassieke auto’s en rauwe maffia-romantiek.
Als terugkeer naar de wortels van de originele Mafia-games voelt The Old Country als een ode aan fans van het eerste uur — maar ook nieuwe spelers worden moeiteloos meegesleurd in deze authentieke en meeslepende wereld. Is dit dé maffia-ervaring waar we zo lang op hebben gewacht? Wij zoeken dit voor je uit!
Let op, deze review kan spoilers bevatten.
Een terugkeer naar waar het allemaal begon
Mafia: The Old Country brengt je terug naar het begin van de georganiseerde misdaad — niet in de drukke Amerikaanse steden zoals we gewend zijn van de andere Mafia-games, maar in het hart van Zuid-Italië: het zonovergoten, ruige en traditioneel gesloten Sicilië. Je zou denken: tijd om je lekker op vakantie te wanen, echter zou ik je vakantieplannen nog maar even opzij zetten.
De wereld van The Old Country ademt authenticiteit. Smalle steegjes, stoffige dorpspleinen, vervallen kerken, landwegen tussen olijfboomgaarden en geïsoleerde bergdorpen vormen het decor van een samenleving waar iedereen elkaar kent — en waar geheimen zelden veilig zijn.
De ontwikkelaars hebben duidelijk diepgaand historisch onderzoek gedaan. Je voelt de armoede van de boeren, de onderdrukking door lokale landeigenaren en de sluimerende macht van de katholieke kerk. Elk gebouw, elk plein, elke bel van een klokkentoren draagt bij aan een wereld die leeft en lijdt tegelijk.
De game verkent thema’s als eer en loyaliteit: Geen overlevingskansen zonder trouw aan je familie, om het in de gamesfeer te houden: Omertà, dit betekent zwijgplicht: Spreken is gevaarlijker dan vechten en machtsstructuren zonder wet: In een wereld zonder centraal gezag bepaalt het mes wie er gelijk heeft. De achtergrond van The Old Country geeft een rauwe, bijna tragische inkijk in een samenleving waarin het kwaad niet altijd herkenbaar is als “slecht", maar eerder als noodzakelijk.
Het verhaal van de game draait om een jonge Siciliaan die zijn weg zoekt in een wereld van macht, schuld en familieverplichtingen. Het is een tragische en persoonlijke reis, ingebed in een samenleving waar loyaliteit heilig is - en verraad dodelijk. Waar eerdere Mafia-games vaak een vleugje Hollywood-glamour meedroegen, voelt The Old Country veel rauwer en intiemer aan. Dit is geen gangsterfantasie - dit is een tragedie. Een verhaal over mensen die geen keuze hebben, gevangen in een systeem van tradities en geweld. Deze benadering maakt de game des te krachtiger. De achtergrond vertelt minstens zo veel verhaal als de personages zelf.
Een filmwaardige ervaring, maar zonder de vrijheid van een maffioso
The Old Country neemt geen blad voor de mond. Geen open wereld vol zijmissies of bossen om doorheen te verdwalen - nee, dit is een game die je van punt A naar B leidt, zoals een goed georganiseerde maffiafamilie. Lineaire gameplay dus, en dat kan zowel een zegen als een vloek zijn. Aan de ene kant word je niet afgeleid door allerlei irritante verzamelobjecten of verborgen schatten, maar aan de andere kant is er niet veel ruimte om rond te slenteren of je eigen gang te gaan.
De gameplay zelf is verrassend effectief in zijn eenvoud. Schieten? Check. Stealth? Check. En, voor het paardenmeisje in mij, paardrijden!
De gevechten zijn allesbehalve saai - de covermechanismen werken prima (soms wel een beetje TE prima), en je voelt je als een echte maffioso wanneer je je vijanden uitschakelt met net genoeg stijl en precisie. Echter, als je hoopt dat je AI-vijanden altijd hun best doen om je te slim af te zijn, dan heb je je in de verkeerde familie begeven. Soms lijkt het alsof ze hun strategie hebben gehaald uit een handleiding voor “Maffia voor beginners". Maar hé, in een game waar je zelf al zo’n zware hand hebt, hoeft de vijand ook niet altijd een mastermind te zijn, toch?
Laten we het dan ook nog hebben over het feit dat je in een echte oldtimer rond mag crossen. Je kan zelfs de game zo instellen dat je zelf moet schakelen. Voor mij werd dat persoonlijk wat too much. Ik heb hem op automatisch schakelen laten staan, want ook zonder die extra handeling was het autorijden bij mij al pure chaos.
Verhaal & personages
Hier scoort de game voor mij echt punten. De dialogen voelen rauw en echt aan. Geen overdreven geacteerd-gedoe, maar gesprekken die je zo op een familiefeest zou kunnen horen - als je familie tenminste half criminelen zou zijn. De hoofdpersoon heeft die typische mix van onschuld en ambitie, en je groeit echt met hem mee.
Soms betrapte ik mezelf erop dat ik gewoon rondreed te paard, ondanks dat het pad voor je uitgestippeld wordt, om de sfeer op te snuiven of ik stond naar een gesprek in een barretje te luisteren. Dat zegt voor mij veel; vaak heb ik daar namelijk het geduld niet voor.
Wat ik vooral tof vond, is dat je echt het gevoel krijgt dat je keuzes ertoe doen. Niet op zo’n geforceerde “goed of slecht"-manier, maar subtiel. Menselijk.
Mesgevechten en schieten, de onmiskenbare maffiasfeer
Een ander belangrijk onderdeel van de gameplay zijn de mesgevechten. Terwijl je door de game heen vordert, zul je regelmatig in intense duels terechtkomen waarbij je je mes moet gebruiken om je vijanden te verslaan. Deze gevechten zijn visueel aantrekkelijk en brengen een zekere spanning met zich mee, maar naarmate je ze vaker speelt, kunnen ze wat repetitief aanvoelen. Het voelt als een afweging tussen het creëren van spannende momenten en het behouden van de geloofwaardigheid van het verhaal, en in dit geval voelt het vaak alsof de mesduels net iets te vaak voorkomen (nee, dit zeg ik niet omdat ik er intens slecht in was).
Schieten voelt lekker responsief, en de DualSense maakt het allemaal nog intenser - die haptische feedback als je een wapen afvuurt of door een zanderige weg rijdt, is echt een fijne toevoeging. Wel moet ik zeggen: de vijandelijke AI is niet altijd even slim. Af en toe liep ik gewoon recht op ze af zonder dat ze reageerden (again, in mijn geval niet heel erg, want ook in schietgevechten was ik barslecht). Maar dat was gelukkig eerder uitzondering dan regel.
Zoals ik al eerder aangaf, ben ik erg slecht in het schieten op console (zoals je wel kan zien aan mijn video). Gelukkig zit er een target-systeem in het spel dat, als je de vijand eenmaal in het vizier had, de crosshair deze volgt. Dit heeft mij al meermaals gered, zeker als je met mach 9 over de stoffige zandweg crosst op de rug van je paard, en nog moet schieten.
Als het gaat om de technische prestaties, speel ik de game op mijn PlayStation 5 met softwareversie 25.5.11.60.00.05 in combinatie met mijn Philips LED 4K 50-inch tv. Deze setup zorgt voor een vloeiende game-ervaring. De PlayStation 5 levert een sterke prestatie met de keuze tussen de grafische modi: Performance Mode voor 60 fps of Quality Mode voor een visueel rijke ervaring met 30 fps. Beide modi zien er indrukwekkend uit, maar de keuze hangt af van je eigen voorkeuren. Voor wie meer vloeiende gameplay wil zien, is Performance Mode ideaal, vooral tijdens de gevechten en achtervolgingen. De visuele pracht van de game komt tot leven in Quality Mode, met gedetailleerde omgevingen en schitterende lichteffecten die de dramatiek van de scènes versterken.
Met de Philips 4K-tv is de visuele pracht van Sicilië werkelijk adembenemend. De gedetailleerde omgevingen, de schitterende licht- en schaduweffecten en het gebruik van HDR zorgen voor een levendige ervaring. Elke scène voelt als een film, van de zonovergoten pleinen tot de schimmige steegjes. Je krijgt de volledige ervaring, van het heldere daglicht tot de donkere nachtelijke achtervolgingen. En dankzij de Game Mode van de tv zijn de input-lag en beeldvertraging minimaal, wat je prestaties tijdens vuurgevechten en achtervolgingen ten goede komt.
Mafia: The Old Country heeft me echt gegrepen. De prachtige en indrukwekkende omgevingen in Sicilië die je onderdompelen in de wereld van de maffia, met emotioneel sterke verhaallijnen. De gameplay is soepel, met een fijne balans tussen actie en stealth, maar het gebrek aan open wereld is voor mij toch een klein gemis als iemand die afkomt van een game als Final Fantasy VII: Rebirth. Het voelt soms beperkend, vooral wanneer je door de schitterende Sicilaanse landschappen rijdt en je graag wat meer vrijheid zou willen hebben om de wereld te verkennen. Het ontbreken van een open wereld haalt een deel van de vrijheid weg die je zou verwachten van een game die draait om macht, avontuur en maffiafamilies.
Ondanks de lineaire opzet, die je niet afleidt met onbelangrijke zijmissies (soms was ik de zijmissies wel goed zat in andere games), had de game nog meer kunnen profiteren van een grotere verkenbaarheid. Voor wie op zoek is naar een meer open, dynamische wereld, kan dit mogelijk een teleurstelling zijn. Toch, als je houdt van maffiafilms en een gestructureerde ervaring waar je in de huid van een maffioso kruipt, dan is Mafia: The Old Country absoluut de moeite waard.
