Tegenwoordig schieten roguelikes en hack-and-slash-games in een rap tempo uit de grond, maar wat zal deze game anders doen dan de rest van de familie? De comicbookstijl, first-person actie game combineert heftige gevechten, willekeurig gegenereerde levels en unieke visuals tot een intense ervaring.
Maakt Mortal Sin zijn duistere belofte waar? Of blijft het bij alleen een hoop bloed en gore? In deze review duik ik in de gameplay, sfeer en afwerking van Mortal Sin om te ontdekken of het echt Mortal Sin is.
Let op, deze review kan spoilers bevatten.
Je wordt wakker in een donkere wereld, omringd door schaduwen, de nodige bloedspetters en een dubieuze levenskeuze of twee (klinkt voor mij als een avondje met een teveel aantal flessen wijn).
Welkom in Mortal Sin, waar elke hoek een nachtmerrie verbergt en elke klap je eraan herinnert dat sporten misschien toch niet zo’n slecht idee was (de wapens zien er loodzwaar uit, en aan rennen voor je leven is ook geen te kort). Niemand weet precies waarom je hier bent, voor straf van een boze god? Of misschien omdat je weer te vaak op “Start New Run" hebt geklikt (als je niet zo’n chaosbrein als mij hebt).
Wat we dan wel weten: deze wereld is gevuld met vieze en misvormde wezens, dodelijke vallen en genoeg zonden om vragen te willen stellen. Jij bent de (soort van) held die moet proberen dat allemaal recht te zetten met een zwaard en een flinke dosis wilskracht. Dus trek je t-shirtje strak, poets je wapen op en bereid je voor op een wereld waarin doodgaan niet het einde is… maar gewoon deel van de dagelijkse routine.
Zwaaien, hakken, zagen, sterven, herhalen
Mortal Sin is echt zo’n game die je meteen een warm welkom geeft… (sarcasme natuurlijk) door je binnen de eerste minuut op brute wijze af te willen slachten. De gevechten zijn first-person, rauw en heftig; elke zwaai van je zwaard voelt alsof je écht een demonisch hoofd probeert af te hakken (en eerlijk, meestal lukt dat ook). Het is een roguelike, dus doodgaan en de pure chaos hoort erbij: elk potje is een nieuw avontuur vol willekeurige kerkers, nieuwe vijanden en dat oneindige gevoel van “deze keer doe ik het beter". Uiteraard was voor dit bij mij niet van toepassing, aangezien ik bar en bar slecht ben in dit soort games.
De besturing is lekker strak en responsief, maar maakt geen verkeerde keuze goed. Één verkeerde stap en je belandt in een bloederige schilderij versie van je eigen failure. Toch blijft het verslavend ondanks ik vaak binnen drie minuten al kapotgesloopt was, want elk gevecht geeft net genoeg voldoening om toch nog één run te willen doen met een goed gevuld glas wijn. En nog één. En nog één (een nieuwe run heb ik het dan over, hè). Tot je beseft dat het alweer twee uur ’s nachts is op een zondagavond en je morgen gewoon weer om 6:00 naast je bed moet staan.
Class Systeem
Mortal Sin biedt een best diep class-systeem dat elke keer als je opnieuw speelt je survival flink verhoogt. In het begin heb je toegang tot maar één class, maar naarmate je verder speelt, nieuwe levels voltooit en runs overleeft (dat is wel een dingetje bij mij), speel je langzaam aan extra classes vrij. Elke class voelt direct anders aan - niet alleen door de unieke wapens, maar ook dankzij skills en speelstijlen die bij de class horen.
Zo richt bijvoorbeeld de Mage zich op krachtige spells en ranged attacks, terwijl de Martyr juist sterker wordt naarmate je meer risico’s neemt (en met risico’s bedoel ik eigenlijk de meer chaotisch je speelt) en curses verzamelt. De Hunter is dan weer flexibel en dodelijk met speren. Het vrijspelen van nieuwe classes gebeurt door simpelweg te blijven spelen en experimenteren, wat motiveert om steeds weer een nieuwe run te starten.
Het levelsysteem voelt voor mij dus als het ware meer als een beloning: elke vrijgespeelde class voelt als een nieuw stukje gameplay dat de game fris houdt. Dankzij dit systeem heeft Mortal Sin een sterke roguelike-structuur waarin geen enkele run hetzelfde aanvoelt en je steeds benieuwd bent wat de volgende class te bieden heeft of, in mijn geval, hoe snel je de pijp uit gaat.
Graphics een stripboek uit een nachtmerrie
Visueels is Mortal Sin is echt een bijzondere verschijning. Je moet denken aan een kruising tussen een zwart-wit horrorstripboek en een fluorescerende rave in de hel, dit was de eerste gedachte die mij binnenschoot om dit te kunnen beschrijven.
De wereld is letterrlijk getekend in dikke omlijningen, met felle kleuren die uit het donker knallen alsof je nachtlampje kortsluiting heeft en je een klap op je gezicht wilt geven. Het is rauw, onrustig en opvallend. Dit is dan ook precies wat de game nodig heeft om op te vallen tussen de vele donkere dungeon-crawlers en rogue-likeds.
De stijl is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar wie houdt van chaos en sfeer, zal dit echt fantastisch vinden. Elk gevecht voelt als een bladzijde uit een horror-comic die net iets te veel tot tot levend is gekomen. En heel eerlijk? Dit vind ik precies het soort charme wat ik hoopte te verwachten van een game als Mortal Sin.
Muziek & Geluid de hel klinkt toch verrassend goed
Als je dacht dat Mortal Sin alleen op visuele nachtmerries punten bij mij scoort, wacht maar tot je de soundtrack hoort. De muziek speelt in op dreigende achtergrondgeluiden en een horrorachtige toon die je bloeddruk ongemerkt met tien punten verhoogt. Het is alsof de muziek uit Doom en een kerkkoor, samen een band zijn begonnen en dat klinkt verrassend tof al zeg ik het zelf.
De geluidseffecten verdienen dan ook een (bloederig ) pluspunt. Elk mep van je wapen, elke kreun van een verslagen monster en elk “crunch" wanneer iets uit elkaar spat, draagt bij aan dat een beetje gore en fysieke gevoel van de gameplay. Het is echt heel smerig, maar op een positieve manier.
Kortom: de muziek en audio zijn niet zomaar een toontje hier en een effectje daar, maar een actief onderdeel van de spanning. Ze zorgen ervoor dat zelfs een doodlopende gang aanvoelt als een scène uit een horrorfilm; eentje waarin jij de hoofdrol speelt… en waarschijnlijk niet het einde haalt (oke ik ben echt heel slecht in deze game ja!).
Mortal Sin is een heerlijk bloederige game: verslavend, uitdagend en net sadistisch genoeg om je elke keer weer terug te laten komen. De mix van heftige first-person gevechten, unieke stripboek-graphics en een verstikkende sfeer zorgt voor een gameplay die even intens als onvergeeflijk is.
Soms voelt het oneerlijk en zal je vaak kapot gaan (echt heel vaak). Maar juist die frustratie maakt elke overwinning des te toffer. En als je eenmaal de flow te pakken hebt, is het onmogelijk om te stoppen; want “nog één run" verandert al snel in “waar is de rest van deze wijnfles heengegaan?".
Kortom: Mortal Sin is niet voor pussy’s, maar wie houdt van een pittige uitdaging, een unieke stijl en stiekem een portie zelfhaat, zal hier echt van gaan smullen.
