Voor mijn tweede review van een volledige game ga ik aan de slag met Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2. Een game die al ruim zes jaar op mijn Steam-wishlist staat. Het eerste deel van deze reeks, dat uitkwam in 2004, is met recht een klassieker te noemen. Het kreeg een cultstatus vanwege het diepgaande rollenspel, de keuzemogelijkheden voor de speler en de sfeer, en beïnvloedde latere RPG’s door de waarde van een sterk verhaal en herspeelbaarheid aan te tonen, ondanks wat technische tekortkomingen. Bloodlines 2 is op de meeste van deze punten precies het tegenovergestelde geworden. Of dit een positieve of negatieve verandering is, gaan we in deze review bekijken.
Om je goed te kunnen vertellen waarom, begin ik eerst zo kort als ik kan over de periode vóór de release. Die verliep niet bepaald vlekkeloos en dat is voor een deel de reden dat ik de game, met pijn in mijn hart, geen hoger cijfer kan geven. In 2019 werd Bloodlines 2 voor het eerst aangekondigd door Paradox Interactive, in samenwerking met Hardsuit Labs. Men was erg optimistisch over de sequel, omdat ook Brian Mitsoda, een van de schrijvers van de eerste game, meewerkte aan het project.
Na meerdere problemen zette Paradox Interactive Brian en Hardsuit Labs zonder duidelijke uitleg aan de kant en speelden ze zelfs met het idee om het project helemaal te schrappen. Tot ze in 2023 een samenwerking aangingen met The Chinese Room, een bekroonde game-ontwikkelstudio met een internationale reputatie voor graphics, audio en storytelling van wereldklasse. Al snel werd duidelijk dat zij een hele andere visie hadden voor het project en niet van plan waren om verder te borduren op de ideeën van Hardsuit Labs. Zo gezegd, zo gedaan.
Let op, deze review kan spoilers bevatten.
Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2 speelt zich af binnen The World of Darkness. Deze serie begon met een reeks tabletopgames. Vampire: The Masquerade was het op één na bestverkochte rollenspel voor op tafel, na Dungeons & Dragons. De serie bestaat inmiddels uit verschillende andere media, waaronder de televisieserie Kindred: The Embraced, een webserie, romans, stripboeken, kaartspellen en een reeks videogames.
Bloodlines 2 laat spelers het verhaal instappen vanuit twee verschillende, afwisselende perspectieven: de oudere vampier Phyre en de Malkaviaanse detective Fabien. Na honderd jaar van slaap (torpor) ontwaakt Phyre in het hedendaagse Seattle met een vreemd merkteken op hun hand dat hun krachten verzegelt. In de stilte van hun geest hoor je de stem van Fabien. Als Phyre navigeer je door een web van Kindred-politiek, ontmoet je de leiders, ontdek je verborgen agenda’s en verken je de donkerste geheimen van Seattle om de kracht terug te winnen die ooit van jou was. Wanneer het daglicht Phyre naar binnen dwingt, brengt de dag visioenen uit Fabiens verleden. De visioenen van Fabien spelen zich af in het Seattle van de jaren 20, en hij is vastbesloten om het mysterie van zijn eigen moord op te lossen.
Tijdens het spelen van een spel waar ik een review over ga schrijven, heb ik altijd (lekker ouderwets) mijn notitieboekje naast me liggen. Zo kan ik gelijk opschrijven wat me te binnen schiet. Voor deze game heb ik drie pagina’s vol met aantekeningen over de gameplay, dus laten we daar maar eens induiken!
Mechanics
Het eerste waar we dieper op induiken zijn de mechanics van de game. Zodra de Nomad ontwaakt in Seattle, moet je zien te ontsnappen uit een verlaten hotel en een van de eerste mechanics die jou uitgelegd wordt, is de “reactive crosshair". Ik ben nogal een loot-goblin en ik vind het leuk om in iedere game op zijn minst een poging te doen om hem voor de volle 100% uit te spelen.
Of dit altijd lukt, is een ander verhaal. Maar ik vond de reactive crosshair een hele leuke manier om te ontdekken wat er in de game verstopt zit. Zodra je in de buurt bent van een item of collectable, wordt je crosshair groter. Wanneer je er écht met je neus bovenop staat, wordt hij rood en krijg je de interactie te zien om het item op te rapen. Let wel, het gaat hier dus vooral om codex-items die jou meer uitleg geven over het verhaal. Je hebt geen inventory of spullen in de game, op een paar potions na, zoals wapens of armor.
Een van de belangrijkste dingen in de wereld van Bloodlines is natuurlijk De Masquerade. De Masquerade is een campagne van de Camarilla om mensen ervan te overtuigen dat vampiers niet bestaan. Het is de belangrijkste overlevingsstrategie voor Kindred (vampiers); zonder de Masquerade zullen de mensen in opstand komen en alle ondoden uitroeien. Wanneer je als de Nomad door Seattle loopt, zie je een oog in beeld met een theatermasker. Als dit oog gesloten is, kun je ongestoord je vampieren-gang gaan, maar als het geopend is, betekent dit dat er mensen in de buurt zijn die kunnen zien wat je aan het doen bent. Op dat moment gebruikmaken van je vampierkrachten, of lekker midden op straat een slokje nemen van een niksvermoedend mensje, is dan natuurlijk een dikke no-no.
Helaas heb ik ondervonden dat het oog niet altijd perfect werkt. Er waren momenten dat het oog gesloten was en ik helemaal niemand in mijn omgeving zag, maar als ik dan een giga-sprong maakte om een dak op te klimmen, had ik toch ineens een Masquerade-breach. Gelukkig is de Camarilla in Seattle redelijk vergevingsgezind. Maar wat gebeurt er nou als je alle regels aan je laars lapt? Dat moest ik uiteraard even testen.
Ability Tree en Appearance
Om te bepalen met welke skills je de game wil beginnen, moet je Phyre toewijzen aan een van de zes beschikbare clans: de Brujah, die zich richten op agressieve, korte-afstandsgevechten; de Tremere, die gespecialiseerd zijn in bloedtovenarij op lange afstand; de Banu Haqim, die de voorkeur geven aan stealth; de Ventrue, die vertrouwen op mentale manipulatie; de Toreador, die vertrouwt op verleiding; en de Lasombra, die de schaduwen als wapen gebruiken.
Deze keuze is alleen belangrijk voor je eerste/basisvaardigheid. Later in de game kun je namelijk alle skills gaan vrijspelen en maakt je eerste keuze niet meer zo veel uit, behalve voor hoe andere vampiers op jou reageren tijdens sommige scènes van de game. Dit is gelijk het bijzondere van de Nomad en waarom hij veel jongere vampiers afschrikt. Phyre bezit vaardigheden van allerlei verschillende clans, maar door het mysterieuze teken op je hand en de vloek die daarbij hoort, is hij al zijn krachten verloren.
Je kunt maar vier skills tegelijk gebruiken en al snel had ik er vier gekozen die ik leuk vond en waar ik makkelijk de hele game mee uit had kunnen spelen. Interesse om de rest van de vaardigheden vrij te spelen, had ik niet. Dit is om de volgende reden een probleem: de mensen in Seattle hebben drie verschillende emoties. Met elk van deze emoties kun je weer andere skills vrijspelen.
Een reden om het bloed van mensen te drinken had ik dus al snel niet meer. En dat is best wel een belangrijke bijkomstigheid van het vampier zijn. Dit probleem voorzagen de developers waarschijnlijk ook en om je als speler nog enige reden te geven om achter de mensen van Seattle aan te gaan, hebben ze de customizations en skills aan elkaar gekoppeld. Voor iedere vaardigheid die je vrijspeelt, krijgt Phyre een andere outfit.
Laat ik nou net zo’n type gamer zijn die uren in de character creation kan blijven hangen om het perfecte personage te maken. Enerzijds vind ik deze keuze dan ook echt helemaal niks. Temeer omdat ik de meeste outfits erg mannelijk vind en het best wel even duurde voordat ik een leuke outfit had vrijgespeeld waar ik me niet aan irriteerde tijdens de cutscenes. Toen ik eenmaal een outfit had gevonden die ik wel prima vond, heb ik de rest van de game, helaas, niet meer omgekeken naar andere skills of outfits.
Combat en Besturing
De combat is voor mij het grootste minpunt van deze game. Het voelde voor mij niet natuurlijk aan en sommige keuzes binnen het systeem vond ik simpelweg raar. Je vijanden kunnen jouw aanvallen blokkeren, maar andersom kun jij dit bijvoorbeeld niet. Er is een parry-mechanic, maar deze gebruik je met dezelfde actie als je ‘dash’. Hierdoor, als je een parry-actie mist, sta je zonder dat dit je bedoeling was ineens ver voorbij je vijand.
De game heeft vier opties qua moeilijkheid: casual, easy, normal en hard. Ik ben begonnen op normal, maar geëindigd op casual, omdat ik er op een gegeven moment geen zin meer in had om tijdens ieder gevecht gigantisch op mijn sodemieter te krijgen en niet meer verder te kunnen in het verhaal. Je wordt als speler gedwongen om van iedere vaardigheid gebruik te maken en tijdens 1-op-1-gevechten werkt dit hartstikke gaaf, maar zodra je een groep tegenkomt waarvan drie of vier man een wapen hebben en jij tijdens ieder schot uit je actie wordt gehaald, is de lol er voor mij al snel van af.
Aan de andere kant voelde de besturing, op de combat na, wel erg intuïtief. Natuurlijk moet je als vampier oppassen dat je niet te veel van je vaardigheden op straat gebruikt, maar op de daken heb je daarentegen vrij spel. Ik vond het erg gaaf om als Phyre van dak naar dak te klimmen, springen en te gliden. Niet alleen op straat voelt de game erg levendig, maar ook als je je vanaf de toppen van flatgebouwen door de stad verplaatst. Door het gewone beeld af te wisselen met je vampiervisie ga je je binnen no-time van de ene kant naar de andere kant van de stad. En geloof me, daar ga je blij mee zijn, want je moet nogal eens heen en weer.
Seattle
Is er dan op alles iets negatiefs aan te merken? Nee, absoluut niet! De sfeer van de game begint heerlijk duister en dat blijft de hele tijd zo. De wereld is echt tot op ieder detail uitgewerkt. Ik had geen moment moeite om me in te leven in de rol van vampier in het winterse Seattle. Wat het voor mij extra leuk maakte, was de afwisseling tussen Phyre en Fabian. Tussen de missies in wissel je van personage en speel je als Fabien, die verschillende zaken probeert op te lossen in het Seattle van de jaren ’20. Natuurlijk, het is nog steeds allemaal heel duister. Fabien is tenslotte zelf ook een vampier. Maar tijdens zijn missies is er geen combat en hoef je ook niet continu op je hoede te zijn, en dat vond ik een lekkere verademing tussen al het dood en verderf dat Phyre aanricht.
Niet alleen is de sfeer van de wereld heel goed neergezet, Seattle verandert ook met je mee. Na iedere belangrijke missie verandert er wel iets, zoals andere vijanden of bijvoorbeeld meer of minder politie op straat. Ik heb zelfs nog wat over de geschiedenis van de stad geleerd, zoals de Great Seattle Fire.
Een ander pluspunt is het feit dat er geen loading screens zijn, wat het verhaal extra meeslepend maakt. Het is goed geschreven, spannend, niet voorspelbaar en de humor vond ik ook echt hilarisch. Binnen het halfuur werd er al een Twilight-grap gemaakt over glinsterende vampiers, wat ik ook wel kon waarderen. Ik heb op meerdere momenten hardop gelachen om de flauwe detectivehumor van Fabien. De stemacteurs zijn, op een enkele NPC na, heel erg goed. Evenals de soundtrack.
Mijn conclusie wil ik beginnen met de tags die de game heeft op Steam: Action, check. Vampires, check. First-person, check. Gore, double-check. RPG.. Nee..
Hoe graag Paradox Interactive ook wilde vasthouden aan de naam en legacy van Bloodlines; dit is geen RPG. Het voelt én speelt niet als een opvolger van Bloodlines en ik ben bang dat dit weleens het einde zou kunnen betekenen van de reeks. De volgende uitspraak werd gedaan door de Deputy CEO van Paradox Interactive: “Dus als Bloodlines 2, zo God het wil, succesvol wordt, zal Bloodlines 3 door iemand anders worden gemaakt, onder onze licentie." Als deze beste man het al een wonder zou vinden als Bloodlines 2 een succes wordt, zegt mij dat al genoeg.
The Chinese Room heeft daarentegen wel wederom bewezen waarom zij een gouden reputatie hebben voor het neerzetten van een steengoed verhaal in een meeslepende wereld. Op de combat na is het verder gewoon een keigoede game met een spannend verhaal in een tot in de puntjes uitgewerkte stad. Helaas voor hen is het bij de marketing compleet misgegaan en heeft Paradox Interactive zichzelf in de voet geschoten door dit project niet als stand-alone binnen de World of Darkness neer te zetten.
Begon je deze review te lezen om erachter te komen of je de game wel of niet gaat kopen en heb je nu helemaal geen flauw idee meer? Dan wil ik je het volgende meegeven. Wil je aan de uitgever laten zien dat je het niet oké vindt om je project aan een naam te binden in de hoop op goeie verkoopcijfers? Koop hem dan niet, of wacht op zijn minst tot de game een vette korting krijgt.
Is het voor jou makkelijk om de game niet als vervolg te zien op Bloodlines 1 en wil je de developers steunen voor het schrijven van een goed verhaal in een prachtig ontwikkelde stad? Geef het dan vooral een kans! Ondanks mijn kritieken heb ik mij ook echt wel vermaakt in de game en kan ik Vampire: The Masquerade - The Nomad (ja, deze grap maak ik bewust) dankzij het talent van The Chinese Room toch een voldoende geven.
